Ogrody japońskie, cz. II

CECHY typowego ogrodu japońskiego:

• W centrum ogrodu znajduje się dom, z którego widoczny jest ów ogród. Przestrzeń ogrodu powinna stanowić jedność z przestrzenią domu
• Mostki nad ciekami wodnymi.
• Lampion tradycyjnie wykonany z kamienia.
• Pawilon służący do ceremonii herbacianych.
• PROSTOTA – im mniej tym lepiej.
• PORZĄDEK, KONTROLA i POWŚCIĄGLIWOŚĆ
• Elementy ogrodu dobierane są ze względu na kształtowanie całości. Pojedyncze puzzle budują całość ogrodu, łącząc się ze sobą w ciąg zmieniających się obrazów potęgują swoistą atmosferę miejsca.
• Brak symetrii, linii prostych, osi i równych rzędów.
• Ogród japoński ma charakter symboliczny. Takie ujęcie może zostać wyrażone na przykład przez odpowiedni układ kamieni.
• Łączenie charakterystycznych elementów w grupy, zazwyczaj po 3, różniące się od siebie wysokością.
• Umiejętna manipulacja perspektywą i zaznaczanie odpowiedniej skali i proporcji. Celem jej jest uzyskanie większej głębi lub złudzenia dystansu pomiędzy obiektami czy nawet całymi widokami. W przedniej części znajdują się rośliny o wyraźnej formie co wydłuża perspektywę.
• Obecność trzech elementów:

- WODA - realna tudzież symboliczna, ale w tym stylu ogrodniczym nie znajdziemy fontann ani wodotrysków; woda wnosi do ogrodu życie, ruch; czasem bywa zastąpiona nieregularną plamą jasnego żwiru. - KAMIEŃ - symbolizuje niezmienność i trwałość przyrody; głazy użyte do dekoracji ogrodu powinny mieć naturalną formę, taki sam kolor i fakturę. - ROŚLINNOŚĆ – występuje mała liczba gatunków roślin, zieleń jest barwą dominującą; kwiaty zastosowane są tylko jako pojedynczy akcent. Ogród japoński (z wyjątkiem sezonowo kwitnących drzew i krzewów) tak samo wygląda latem jak i zimą. Rośliny dopełniające kształty kamieni w ogrodzie są przycinane w dokładnie zaokrąglone formy tak, by przypominały góry, chmury i morskie fale – tło naturalnego krajobrazu Japonii. Kiedy Japończycy wybierają rośliny ogrodowe, kierują się zasadą – „pożyczonej scenerii’. Sadząc mniejsze drzewa na obrzeżach ogrodu, a wyższe w pobliżu środka, tworzą złudzenie przynależności do ogrodu terenów spoza jego granic. Większość tradycyjnie ulubionych roślin to rośliny miejscowe spotykane w lasach – sosny (symbolizują długowieczność i trwałość; Sosna gęstokwiatowa Pinus densiflora to roślina z lasów na zboczach wzgórz, Sosna Thunberga Pinus thunbergii reprezentuje nadmorski krajobraz), mchy, śliwy, wiśnie, klony, kalmie, magnolie, piwonie, azalie japońskie, różaneczniki, pierisy i bambusy. Japońskie ogrodnictwo jest szczególnie kojarzone z bonsai, sztuka miniaturyzowania drzew lub krzewów hodowanych. Efekt ten jest uzyskiwany poprzez specyficzne przycinanie oraz pielęgnację. Termin ten jest jednak tak bogaty, że zasługuje na osobny artykuł.